Inspiracją do tej refleksji jest pewna niesprawiedliwość. Spotkałam wielu introwertyków, którzy uważają się za gorszych, niepotrzebnych, zbyt wolnych. A przecież to zupełna nieprawda!

Typy psychologiczne

Ekstrawersja i introwersja to pojęcia wprowadzone przez Carla Junga jako typu psychologiczne. Później zmodyfikowane do modelu Wielkiej Piątki. Mówiąc najogólniej: “to dwa ogólne typy postaw, które wyrażają kierunek, w jakim zmierza ogólna energia psychiczna” (źródło). Nie ma co ukrywać, że większość społeczności promuje ekstrawertyków, bo bardziej zaradni, energiczni, kontaktowi. Więcej załatwią, lepiej zorganizują, szybciej ogarną. Totalnie pomijana w tej kalkulacji jest wartość relacji z introwertykami, którzy pozornie “nie nadążają”. A chciałabym zwrócić Wam uwagę na to, jak bardzo może być wartościowa.

Oczywiście rzadko kiedy ktoś jest „czystym” ekstra- czy introwertykiem, choć różnice są widoczne na pierwszy rzut oka. Na potrzeby tekstu, pokażę punkt widzenia na oba typu psychologiczne z bardzo subiektywnego punktu widzenia – swojego (jako ekstrawertyczka) i mojej siostry (introwertyczka).

Jak rozpoznać ekstrawertyka?

O ekstrawersji napiszę z własnego doświadczenia i tego jak sama widzę ten typ psychologiczny:

– łatwo mi nawiązywać nowe kontakty (a jak wiemy przez znajomości zdecydowanie można wiele osiągnąć),

– dużo działam, jestem proaktywna, przez co zdobywam nowe doświadczenia (organizacje, wolontariat, prace dodatkowe),

– otwartość, energiczność i zaradność zdecydowanie pomagają mi w sferze zawodowej.

Ale to oczywiście blaski takiego typu psychologicznego. Jeśli chodzi o cienie:

– najlepiej pracuję jeśli jestem chwalona – gdy nikt nie dostrzega moich sukcesów, motywacja dramatycznie spada,

– relacja z innymi jest dla mnie bardzo ważna, trudno mi znieść krytykę, brak akceptacji,

– często działam impulsywnie, najpierw robię czy powiem, a potem to przemyślę.

Introwertyk – czym się charakteryzuje?

Jeśli chodzi o introwertyka – opis jest oparty o to rozmowę i wspólne przemyślenia, które mamy z siostrą na podstawie wspólnie spędzonego dzieciństwa.

– trudno nadążyć za światem warunkowanym przez ekstrawertyków – towarzyskich, wylewnych, emocjonalnych gaduł,

– potrzeba samotności, ciszy, własnej przestrzeni,

– potrzeba czasu na oswojenie każdej nowej sytuacji, aby zacząć funkcjonować towarzysko i swobodnie,

– trudno przychodzi mówienie o emocjach.

Ale do zdecydowanych zalet takiej osobowości należy:

– przemyślenie wypowiadanych słów,

– uważne dobieranie przyjaciół, których zazwyczaj ma się na całe życie,

– to typy analityków, którzy zdecydowanie więcej wniosków są w stanie wysnuć na podstawie zdarzeń, słów, zachowań (przyjemna odmiana do działania impulsywnego).

Jak znaleźć złoty środek?

Miałam to szczęście, że wychowywałam się z introwertyczką, od której wiele się nauczyłam. Mogłam też obserwować jak świat reaguje na każdą z nas – tą bardziej przebojową i tą bardziej wycofaną. Myślę, że introwertycy mają prawo czuć się trochę pokrzywdzeni, bo łatwość nawiązywania kontaktów oraz energiczność są promowane w obecnym świecie – ale to wcale nie znaczy, że introwertycy mniej wnoszą do naszego wspólnego świata!

Myślę, że w każdym przypadku sekret sukcesu tkwi w tym, aby zaakceptować to, kim się naprawdę jest. Bo każdy w tym świecie ma swoje miejsce. Niech dowodem na to będzie wspaniała książka Susan Caine “Ciszej proszę… Siła introwersji w świecie, który nie może przestać gadać”

Ściskam,
Kasia

Krótka charakterystyka obu typów osobowości: